Mental Health Campaign

سمستر ۴ بودم که طالبان درب دانشگاه ها را به روی من و هزاران دختر دیگر بستن با آمدنشان وحشت عجیب و اضطراب شدیدی را آوردن و با این عمل غیر انسانی شان آرمان ها و آرزوهای هزاران دختر را به خاک یکسان کردن و امید را هم از زندگی و روان ما گرفتن. از […]

I’m losing weight, and it’s painful for my family to see what I’m going through after being banned from studying. When the Taliban first stopped us from going to university, I held onto hope that we’d return one day. Now, that hope is gone. We are prisoners in our homes, struggling mentally. We have nowhere

I’m Freshta from Nangarhar, a student in Nangarhar province. In my 25 years, I never wished to be a boy more than after the Taliban stole our dreams of going to school and university. It was never easy for me and other girls to study in Nangarhar, but we continued to chase our dream—a dream

Growing up in the conservative society of Kandahar, I thought the biggest challenge I’d face was continuing my education where women struggled to attend school or university. Then, the Taliban came to power and took away our opportunity to study. I’ve always lived with depression, but it hit me hardest when the Taliban closed down

Halima from Balkh Province, Before the Taliban, I was a civil society and women’s rights activist. I was studying law and political science at Balkh University and working in art departments. But the Taliban stopped me from finishing my studies. Despite this, I kept my spirits up and tried to help other girls. I secretly

سر صنف درس نشسته بودم که ناگهان طالبان وارد صنف هایمان شدند و حشت همه مارا فرا گرفت گفتن بروید خانه هایتان دیگر اینجا جای شما نیست از شدت ترس می لرزیدم وحشت زیادی داشتم از فردای آن روز زندگی رنگ دیگری را گرفت کابوس های شبانه آرزو و اهداف بر باد رفته خودرا در

من دختر ۱۸ ساله هستم که در شهر هرات زندگی می کنم من از آمدن طالبان مشغول درس و تعلیم بودم با اقتصاد ضعیفی که خانواده ام دارند تمام امیدم این بود که درسم را تمام کنم و بتوانم به خانواده ام کمک کنم. اما با آمدن طالبان و بسته شدن مکاتب تمام امید و

من آرزو داشتم داکتر اطفال شوم تابتوانم به کودکان سرزمینم کمک کنم و دردشان را تسکین دهم من زندگی شادی را داشتم در خانواده ام، اما این شادی عمر کوتاهی داشت. با آمدن طالبان و بسته شدن درب مکاتب به روی مان زندگی و روان من به منبع عظیمی از غم و اندوه بدل شد

سر صنف درس نشسته بودم که ناگهان طالبان وارد صنف هایمان شدند و حشت همه مارا فرا گرفت گفتن بروید خانه هایتان دیگر اینجا جای شما نیست از شدت ترس می لرزیدم وحشت زیادی داشتم از فردای آن روز زندگی رنگ دیگری را گرفت کابوس های شبانه آرزو و اهداف بر باد رفته خودرا در

من خیلی دختر پر تلاش و شادی بودم به رشته روانشناسی زیاد علاقه داشتم روز ها و شب ها رویای روانشناس شدنم را می دیدم تا اینکه با تلاش زیاد توانستم خانواده ام را راضی کنم که اجازه دهند وارد دانشگاه شوم و تحصیلم را ادامه دهم با تمام سختی ها ولی باشور و اشتیاق